حجت الاسلام رفیعی: نتیجه گسترش گناه در زندگی انسان «تمسخر دین» است
عضو هیئت علمی جامعه المصطفی العالمیه گفت: اگر گناه در متن زندگی انسان گسترش پیدا کند نتیجه اش تمسخر دین و تکذیب دین الهی و کفر به درگاه الهی است.
به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، حجت الاسلام والمسلمین ناصر رفیعی روز گذشته در پنجمین روز ماه مبارک رمضان در ادامه سلسله جلسات تفسیر سوره روم که در شبستان امام خمینی (ره) برگزار شد، طی سخنانی با تبیین مقوله تمسخر دین اظهار کرد: آیه دهم سوره روم دارای پیام و حاوی نکاتی مهم است که طبق این آیه کسانی است که بعد از گناه توبه نمیکنند عاقبتشان کفر، تکذیب آیات خداوند و مسخره نمودن دین خداوند است.
وی افزود: عاقبت هر انسانی بسیار مهم است و کلمه عاقبت مکرر در آیات قرآن ذکر شده و فرجام هر انسانی در نهایت مرگ است اما نحوه مرگ انسان بسیار مهم است.
وی خاطرنشان کرد: تمسخر و تکذیب دین، نتیجه تکرار و اصرار بر گناه است چرا که تکرار معاصی انسان را نسبت به دین بی تفاوت می کند.
وی تاکید کرد: کسی حق ندارد حرمت ماه رمضان را بشکند و به صورت علنی اقدام به اکل و شرب و … نماید حتی اگر آن شخص مسافر باشد.
وی اظهار داشت: سلامت در تولد، سلامت در مرگ و سلامت در قیامت بسیار با ارزش و مهم است و انسان باید به گونه ای در این دنیا زندگی نماید که عاقبت به خیری را به همراه داشته باشد.
وی یادآور شد: پیامبران الهی نگران عاقبت خود بودند و همواره از خداوند در خواست مینمودند به هنگام مرگ عاقبت به خیر شوند.
آقای رفیعی در ادامه گفت: طبق روایت، راسخون در علم منظور ائمه معصومین هستند و همین حضرات معصومین دعایی در قرآن دارند که در خصوص عاقبت به خیری است.
وی افزود: حضرت زینب سلام الله علیها همین آیه دهم سوره روم را در مقابل یزید ملعون خواند و با خطبه آتشین در مقابل اقدامات یزید افشاگری نمود.
رفیعی خاطرنشان کرد: اگر گناه در متن زندگی انسان گسترش پیدا کند نتیجه اش تمسخر دین و تکذیب دین الهی و کفر به درگاه الهی است.
وی تاکید کرد: لقمه حرام، محبت به دنیا، تکبر، تکرار معاصی، حب ریاست و پیروی از شیطان عاقبت انسان را به کفر می کشاند.
وی یادآور شد: هیچ انسانی از انجام گناه در امان نیست اما کوچک شمردن معاصی، افتخار به انجام معاصی، شادی در گناه و اصرار بر معاصی، گناه را سنگینتر میکند و صاحب آن را هیچگاه مورد مغفرت الهی قرار نخواهد گرفت.
رفیعی در پایان خاطرنشان کرد: طبق روایت بزرگترین گناه بعد از شرک، گناهی است که انسان بر ارتکاب آن اصرار نماید هر چند آن گناه صغیره باشد.