ارتباط گفتاری زن و مرد نامحرم از دیدگاه کتاب و سنت

نویسنده: احمد طاهری نیا

  

یکی از لوازم حضور زنان در اجتماع، ارتباط گفتاری آنان با مردان نامحرم است که ممکن است به یکی از صورت های گفت و گو، پرسش و پاسخ و سخنرانی باشد. سؤال اصلی این است که این ارتباط از نظر کتاب و سنت چگونه است؟ آیا زنان مجازند با مردان ارتباط گفتاری به هر یک از صور یاد شده داشته باشند؟ و در صورت جواز، آیا کیفیت ادای کلمات نیز می توانند به هرگونه سخن بگویند یا باید مقرراتی را رعایت نمایند؟ و در هر صورت، آیا باید به مقدار ضرورت اکتفا کنند یا در این مسئله نیز محدودیتی ندارند؟ 

با مراجعه به کتاب و سنت و مشاهده نقل های قرآن از گفت و گوهای انبیا علیهم السلام با زنان و گفت و گوی برخی از زنان نمونه و پاکدامن با برخی از مردان نامحرم و با مراجعه به روایاتی از پیامبر و ائمه اطهار علیهم السلام نقل کرده یا مسائلی را از آنان پرسیده و جواب شنیده اند، به این نتیجه می رسیم که اصل ارتباط گفتاری زن و مرد نامحرم به یکی از صورت های یاد شده بدون قصد لذت اشکالی ندارد. اما بر اساس آیه (فَلَا تَخضَعنَ بِالقَولِ) (احزاب آیه ۳۲) باید ادای کلمات و طرز سخن گفتن به گونه معروف و دور از هر گونه عشوه گری باشد تا در زمینه فساد و ارتباط نامشروع فراهم نشود.

 همچنین در سخنان خود باید، به مقدار ضرورت بسنده کنند و از به درازا کشیدن کلام و رد و بدل کردن مطالب غیرضروری پرهیز نمایند.

کلیدواژه: زن،مردان،سخنرانی،اجتماع،ارتباط،نامحرم،مستور بودن

ارتباط گفتاری زن و مرد نامحرم از دیدگاه کتاب و سنت