بهائیان در چه صورت می‌توانند زبان خارجی بیاموزند؟!

ادیان نیوز –  مبلّغی بهائی و یک پژوهشگر در زمینه‌ی بهائیت، به بررسی موضوع یادگیری زبان خارجی، به عنوان یکی از مصادیق ادعای تطابق بهائیت با علم و عقل پرداختند:
مبلّغ بهائی: یکی از تعالیم مهمی که پیشوایان ما با خود به ارمغان آورده‌اند، مسئله‌ی لزوم تطابق دین با علم و عقل است؛ همچنان که عبدالبهاء گفته‌اند: «دین باید مطابق علم باشد، زیرا خدا عقل به انسان داده تا حقایق اشیاء را تحقیق نماید. اگر مسائل دینیه مخالف عقل و علم باشد، وهم است؛ زیرا مقابل علم، جهل است و اگر بگوییم دین ضد عقل است، مقصود این است که دین جهل است».[۱]
پژوهشگر: بر خلاف ادعای شما، پیشوایان بهائیت بارها به نقض این شعار در عمل پرداخته‌اند؛ همچنان که پیامبرخوانده‌ی بهائیت، یادگیری زبان‌های خارجی را تنها برای تبلیغ و ترویج بهائیت مجاز دانسته است: «قد اذنَ الله لِمَن أراد أن یتعلّم الألسن المُختلفه لیبلّغ أمرالله شرق الأرض و غربها و یذکره بین الدّول و الملل علی شأن تنجذب به الافئده و یحیی به کلّ عظم رمیم [۲]؛ خداوند اجازه داده است به کسی که بخواهد زبان‌های مختلف را بیاموزد، برای آن‌که امر خدا را در خاور و باختر زمین تبلیغ کند و آن را بین دولت‌ها و ملّت‌ها ذکر نماید. به طوری که دل‌ها را جذب کند و استخوان‌های پوسیده را زنده سازد».
مبلّغ بهائی: عبارتی که از بهاءالله نقل کردید، اشاره‌ای به منع از یادگیری زبان‌های خارجی برای غیر از تبلیغ آیین بهائی ندارد. لذا مقصود بهاءالله اینست که زبان خارجی را برای تبلیغ هم می‌توان آموخت.
پژوهشگر: بر خلاف توجیه شما، جناب بهاء در این عبارت، مدعی شده که خداوند اجازه داده تا زبان خارجی، فقط به منظور تبلیغ بهائیت یادگیری شود. یعنی در غیر این صورت و برای مقاصد دیگر (از قبیل تحصیل علوم و صنعت)، تحصیل زبان‌های خارجی ممنوع و حرام است.
اندکی بیاندیشید! اجازه زمانی از مقامی صادر می‌شود که موضوع آن ممنوع باشد. یعنی برای کارهایی که طبعاً و فطرتاً و قانوناً آزاد است، احدی محتاج به کسب اجازه از هیچ مقامی نیست. پس در همین مورد که خدای بهائیت به تحصیل زبان خارجی به منظور تبلیغ بهائیت اجازه داده، می‌رساند که در سایر موارد اجازه نخواهد داد کسی زبان خارجی بیاموزد.
لذا مدعی خدایی قرن بیستم، اغنام خود را به نص صریح فوق، از آموختن زبان‌های خارجی برای امری غیر از تبلیغ بهائیت منع کرده است. زبان‌هایی که امروزه برای عموم محصلین علوم جدید، جزء برنامه‌ی دروس روزانه است!
این در حالیست که در تمام قوانین و ادیان، احدی نمی‌تواند حکم دهد که تحصیل علم و دانش [که زبان نیز جزئی از آن است]، حرام و ممنوع باشد. آری؛ این هم یکی از احکام پیامبرخوانده‌ی بهائیت است که بهائیان مدعی‌اند تنها راه نجات و سعادت بشر، در پیروی از آن‌هاست!

پی‌نوشت:

[۱]. عباس افندی، خطابات، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، چاپ اول، ۱۹۲۱م، ج ۲، ص ۱۴۷٫
[۲]. حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص ۱۱۳، بند: ۱۱۸٫