۲۰ حدیث گهربار و خواندنی از امام هادی (ع)
به گزارش ادیان نیوز (ردنا)، امام علی النقی (ع) ملقب به هادی فرزند امام محمد تقی (ع) و حضرت سمانه مغربیه یا سوسن در پانزدهم ذی الحجه سال ۲۱۲ هجری قمری در شهر صریا نزدیک مدینه دیده به جهان گشود. احادیث زیادی از ایشان به یادگار مانده است. گزیده‌ای از سخنان گوهر بار آن حضرت را در اینجا بخوانید؛
حدیث اول
مَن رَضِیَ عَن نَفسِهِ کَثُرَ السّاخِطونَ عَلَیهِ
آن که از خودش راضى شود، ناراضیان از او فراوان شوند.
[ بحار الأنوار، ج ۷۲، ص ۳۱۶]
حدیث دوم
إنَّمَا الأعیادُ أربَعَهٌ لِلشّیعَهِ: الفِطرُ و الأضحى و الغَدیرُ و الجُمُعَهُ
شیعیان فقط چهار عید دارند: فطر، قربان، غدیر و جمعه
[ بحار الأنوار، ج ۹۸، ص ۳۵۱]
حدیث سوم
العُقوقُ یُعقِبُ القِلَّهَ و یُؤدِّی إلَى الذِّلَّهِ
عاقّ والدین نادارى در پى دارد و انسان را به خوارى مى کشاند.
[ بحار الأنوار، ج ۷۴، ص ۸۴]
حدیث چهارم
مَن أطاعَ اللّه َ یُطاعُ
هر کس از خدا فرمان ببرد، از او فرمان برند.
[ تحف العقول، ص ۴۸۲]
حدیث پنجم
الغَضَبُ عَلى مَن لاتَملِکُ عَجزٌ و عَلى مَن تَملِکُ لَومٌ
خشم بر کسى که اختیارش به دست تو نیست، نشانه ناتوانى و بر آن که اختیارش به دست توست، مایه سرزنش است.
[ مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۱۱]
حدیث ششم
مَن یَزرَع خَیرا یَحصُد غِبطَهً و مَن یَزرَع شَرّا یَحصُد نَدامَهًهر که بذر خوبى بکارد، شادمانى بدرود و هر که تخم بدى بیفشاند، پشیمانى مى درود.
[ بحار الأنوار، ج ۷۸، ص ۳۷۳]
حدیث هفتم
الدُّنْیا سُوقٌ رَبحَ فی‌ها قَوْمٌ وَ خَسِرَ آخَرُونَ
دنیا همانند بازارى است که عده اى در آن براى آخرت سود مى برند و عده اى دیگر ضرر و خسارت متحمل مى شوند.
[أعیان الشّیعه: ج ۲، ص ۳۹]
حدیث هشتم
التَّواضُعُ أَن تُعطِی النّاسَ مَا تُحِبُّ أَن تُعطاه
فروتنی در آن است که با مردم چنان کنی که دوست داری با تو چنان باشند.
[المحجه البیضاء، ج ۵، ص ۲۲۵]
حدیث نهم
اَلحَسَدُ ما حِقُ الحَسَناتِ وَ الزَّهوُ جالِبُ المَقتِ
حسد، کار‌های خوب را از بین می‌برد و دروغ، دشمنی می‌آورد.
[بحارالانوار، ج ۶۹، ص ۲۰۰]
حدیث دهم
مَا استَرَحَ ذُو الحِرصِ
انسان حریص آسایش ندارد.
[مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۶۲]
حدیث یازدهم
وَاعلَمُوا اَنَّ النَّفسَ أقبَلُ شَیءٍ لِما أُعطِیَت وَ أمنَعُ شَیءٍ لِما مُنِعَت
بدانید که نفس آدمی آنچه را که مطابق میل اوست به آسانی می‌پذیرد و اما چیز‌هایی که مورد میل و قبول او نیست بسیار سخت می‌پذیرد.
[بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۳۷۱]
حدیث دوازدهم
أَلشّاکِرُ أسعَدُ بِالشُّکرِ مِنهُ بِالنِّعمَهِ الَّتی أوجَبَتِ الشُکرَ لَأَنَّ النِّعَمَ مَتاعٌ و الشُکرُ نِعَمٌ وَ عُقبی
شکرگزاری از نعمت، از خود نعمت بهتر است؛ چون نعمت متاع دنیای فانی است و لکن شکر، نعمت جاودانه آخرت است.
[تحف العقول، ص ۴۸۳]
حدیث سیزدهم
اَلْحِکْمَهُ لا تَنْجَعُ فِى الطِّباعِ الْفاسِدَهِ
حکمت، اثرى در دل‌ها و قلب هاى فاسد نمى گذارد.
[نزهه النّاظر و تنبیه الخاطر: ص ۱۴۱، ح ۲۳]
حدیث چهاردهم
اِنَّ الحَرامَ لا ینمى وَ اِن نَمى لا یبارَک لَهُ فیهِ وَ ما اَنفَقَهُ لَم یؤجَر عَلَیهِ وَ ما خَلَّـفَهُ کانَ زادَهُ اِلَى النّارِ
به راستى که حرام، افزایش نمى یابد و اگر افزایش یابد، برکتى ندارد و اگر انـفاق شود، پاداشى ندارد و اگر بماند، توشه اى به سوى آتـش خواهد بود.
[کافى، ج ۵، ص ۱۲۵، ح ۷]
حدیث پانزدهم
اَلنّاسُ فِى الدُّنیا بِالاَموالِ وَ فِى الآخِرَهِ بِالاَعمالِ
اعتبار مردم در دنیا به مال است و در آخرت به عمل.
[بحارالأنوار، ج ۷۸، ص ۳۶۸، ح ۳]
حدیث شانزدهم
إِنَّ اللهَ لا یُوصفُ إلا بِما وصفَ بِه نَفسهُ، و أَنی یُوصَف الَّذی تُعجِز الحَواسُ أَن تُدرِکهُ و الاَوهامُ أَن تنَالهُ و الخطراتُ أن تحُدَّه و الأَبصارُ عَن الِإحاطَه بِه. نَأی فِی قُربه و قَرُب فی نَأیه
به راستی که خدا، جز بدانچه خودش را وصف کرده، وصف نشود. کجا وصف شود آن که حواس از درکش عاجز است، و تصورات به کنه او پی نبرد، و در دیده‌ها نگنجد؟ او با همه نزدیکی اش دور است و با همه دوری اش نزدیک.
[تحف العقول، ص ۵۱۰]
حدیث هفدهم
العِتابُ مِفتَاحُ الِّثقالِ، و العِتابُ خَیرٌ مِن الحِقد
گلایه کلید گرانباری است، ولی گلایه بهتر از کینه توزی است.
[مسند الامام الهادی، ص ۳۰۴]
حدیث هجدهم
أُذکر حَسراتِ الَتفرِیطِ بِأخذِ تَقدِیم الحَزم
افسوس کوتاهی کار‌های گذشته را با تلاش در آینده جبران کنید.
[تحف العقول، ص ۵۱۲ مسند الامام الهادی، ص ۳۰۴]
حدیث نوزدهم
إِنَّ الظَالِم الحَالِم یَکادُ أَن یُعفَی عَلی ظُلمِه بِحِلمه و إِنَّ المُحِقَّ السَّفِیه یَکادُ أَن یُطفِئ نُورَ حَقِّهِ بِسَفهِه
ستمکار بردبار، چه بسا که به وسیله حلم و بردباری، از ستمش گذشت شود و چه بسا حق دار نابخرد، که با سفاهت خود، نور حق خویش را خاموش کند.
[مسند الامام الهادی، ص ۳۰۴]
حدیث بیستم
الجاهِلُ أَسیرُ لِسانِه
نادان، اسیر زبان خویش است.
[مسند الامام الهادی، ص ۳۰۴]
انتهای پیام/