آیا دین در بحران کرونا مرهم است یا خطر؟
در شرایطی که دانشمندان و سیاستمداران نتوانسته‌اند راه حل چندانی برای دست و پنجه نرم کردن با شرایط موجود ارائه دهند، دین و مناسک به عنوان اولین راه حل و پناهگاهی است که میلیون‌ها نفر در دوران شیوع کرونا به آن نزدیک شده‌اند.
به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، باوجود آنکه برگزاری برخی از آیین‌های دینی باعث افزایس نگرانی‌ها برای سلامت و بهداشت عمومی می‌شود. بسیاری از دینداران در جهان همچنان به هشدارهای مقامات سیاسی بر عدم اجرای گردهمایی‌های مذهبی برای جلوگیری از گسترش ویروس اهمیت نمی‌دهند.
در برخی موارد تعصب‌های دینی مردم را به استفاده از داروها و درمان‌هایی که دارای هیچ پایه‌ای در علم نیستند سوق می‌دهند یا آنها را برای حضور در مکان‌های مقدس و آیین‌های دینی هدایت می‌کنند که خطر شیوع بیشتر کرونا را افزایش می‌دهد.
در میانمار، رهبر برجسته بودایی راه‌حل مصونیت در مقابل بیماری را لیمو و سه هسته خرما دانست. در تگزاس واعظ انجیلی ادعا کرد که می‌تواند از راه دور و از طریق تلویزیون معتقدان را درمان کند و در هند برخی برای در امان ماندن از کرونا ادرار گاو نوشیدند.
بر اساس آمار، شیوع ویروس کرونا به مواردی چون برگزاری مناسک مسیحی در کلیسای کره جنوبی، گردهمایی ۱۶ هزار نفره در مسجد مالزی و گردهمایی مدهبی کلیسای ارتدوکس در نیویورک مرتبط است.
با این حال برای بسیاری از دینداران احساس فاصله‌گذاری اجتماعی مانند فاصله گرفتن از خداست. برای آنها پخش زنده مراسم مذهبی در قرنطینه هرگز نمی‌تواند مانند حضور در گردهمایی و آیین‌های مذهبی باشد.
بنابراین در این شرایط بسیاری از مشاوران دینی به دنبال تشویق دینداران به درونی‌سازی دین هستند. برای مثال خاخام یهودی در اسرائیل یهودیان را به صدمرتبه شکرگزاری نعمت دعوت کرد و یک خاخام یهودی دیگر از معتقدان یهودی خواست که با دعا از خدا بخواهند شیوع ویروس را متوقف کند و تاج و تخت دادگری را ترک گوید و بر تخت رحمت تکیه بزند.
همچنین پاپ تاوادوروس دوم پاپ کلیسای قبطی در مصر نیز شیوع ویروس کرونا را عاملی بیدار کننده برای توبه به درگاه خداوند و آشتی بین مردم دانست.