جلوه های عرفان در قیام عاشورا
رسیدن
به چنین حالتى، آرزوى همه سالکان راه حق است. همت عالى آنان این است که
همه حجاب‌هاى ظلمانى و نورانى عالم ملک و ملکوت را پشت سر نهند و با چشم
دل، بدون واسطه، رخ زیباى یار را ببینند و خود را فداى او کنند.
این جان عاریت که به حافظ سپرده دوست روزى رُخَش ببینم و تسلیم وى کنم
در مناجات شعبانیه، که زمزمه همه امامان بوده است، آمده است:
«اِلهى
وَ اَلْحِقْنى بِنُورِ عِزِّکَ الْاَبْهَجِ فَاَکُونَ لَکَ عارِفاً وَ
عَنْ سِواکَ مُنْحَرِفاً وَ مِنْکَ خائِفاً مُراقِباً یا ذَااْلجَلالِ وَ
الْاِکْرامِ؛ (۲) معبودا، مرا به نور گرانقدر خویش رسان تا نسبت به تو عارف
گردم و از جز تو رخ برتابم و از تو ترسم و فرمانت برم، اى دارنده جلالت و
کرامت. »
این حالت عالى روحى در اثر تقواى الهى، پرهیز از گناهان،
انجام وظایف و پیشرفت درسیر و سلوک اخلاقى پدید مىآید. سالار شهیدان در
دعاى عرفه از خدا مىخواهد:
«اَللَّهُمَّ اجْعَلْنى اَخْشاکَ کَاَنّى اَراکَ؛ (۳) خدایا مرا در مرتبهاى از خوف از خودت قرار ده که گویا تو را مىبینم. »
جلوه‌های عرفان در کربلا:
۱- وصال به حق:
آن
امام همام و یاران او خود را به خدا نزدیک مى دیدند تا جایی که از همه
هستى خویش گذشتند و هر سختى و تلخى را به جان خریدند. هر چه در راه جانبازى
و جهاد جلوتر مى رفتند، آثار شیرین این حالت عرفانى برایشان بیشتر جلوه
گر مى شد. در شب عاشورا پس از سخنان امام و اعلام وفادارى اصحاب، امام
آنان را دعا کرد، سپس پرده از چشمانشان برداشت و آنان نعمتهاى بهشتى را که
خدا عطایشان کرده بود دیدند و جایگاه خویش را شناختند. » (۴)
همچنین پس از نماز ظهر عاشورا به آنان فرمود:
«یا
کِرامُ هذِهِ الْجَنَّهُ فُتِحَتْ اَبْوابُها وَ اتَّصَلَتْ اَنْهارُها
وَاینََعَتْ ثِمارُها وَ هَذا رَسُولُ اللَّهِ وَ الشُّهَداءُ الَّذینَ
قُتِلوُا فى سَبیلِ اللَّهِ یَتَوَقَّعُونَ قُدُومَکُمْ وَ یَتَباشَروُنَ
بِکُمْ فَحاموُا عَنْ دینِ اللَّهِ وَ دینِ نَبیّهِ وَ ذُبُّوا عَنْ حَرَمِ
الرَّسُولِ؛ اى بزرگواران! این بهشت است که دروازه هایش به رویتان گشوده
شده و رودهایش به هم پیوسته و میوه هایش شیرین گشته است. رسول خدا (ص) و
شهدایى که در راه خدا کشته شده اند، منتظر ورود شما هستند تا خوش آمد
گویند، بنابراین از دین خدا و پیامبرش دفاع کنید و از ناموس پیامبر پاسدارى
نمایید. » (۵)
حماسه سازان عارف کربلا آنچه را که دیگران در آینه
نمى دیدند، در خشت خام مى دیدند و بصیرت و عرفانشان پرده هاى زمین و
زمان را درنوردیده بود و بر بام دنیا گام نهاده، چنین مقام ارجمندى را در
پرتو همراهى با حضرت اباعبداللَّه (ع) به دست آورده بودند:
زهیر بن قین آنگاه که آهنگ میدان کرد، دست بر دوش امام نهاد و گفت؛
«اینک
راه خویش را به نیکى یافته ام و عارفانه قدم به میدان مى نهم و یقین
دارم که به ملاقات نیاکان بى نظیر تو یعنى پیامبر و على و حسن و جعفر طیار
و حمزه علیهمالسلام مى شتابم.» (۶)
حضرت على اکبر (ع) نیز یک بار از میدان برگشت و در ظاهر از امام طلب آب نمود ولى در واقع آب حیات مى طلبید، امام به او فرمود:
«پسرم،
به میدان باز گرد که پس از اندکى جنگیدن، جدت محمد (ص) را ملاقات خواهى
کرد و او چنان تو را سیراب خواهد کرد که پس از آن، هرگز تشنه نخواهى شد! »
پس
از سخنان امام (ع) آن مجاهد عارف به صف دشمن زد و حماسه آفرید. در آن
میان منقذ بن عروه، او را هدف قرار داد و بر زمین افکند، على اکبر در
میان خاک و خون، فریادبرآورد:
«پدر عزیزم، درود بر تو، این، جدم پیامبر است که بر تو سلام مى فرستد و پیام مى دهد که هر چه زودتر به سوى ما بشتاب!» (۷)
راستى
در عرفانگاه کربلا چه رخ داده است که پدر از پسر، پسر از پدر، برادر از
برادر و خواهر از برادر، دل مى کند و خود را تسلیم امواج بلا مى نماید؟
جز اینکه جملگى تصمیم گرفته اند از آوردگاه نینوا به بارگاه «دَنى
فَتَدلَّى» پر بکشند و با زبان حال و قال بگویند:
تَرَکْتُ
الْخَلقَ طُرّاً فى رِضاکا وَ اَیْتَمْتُ الْعَیالَ لِکَنى اَراکا فَلَوْ
قَطَّعْتَنى اِرْباً فَاِربا لَما حَنَّ الْفُؤادُ اِلى سِواکا!
تمامی مردمان را در راه رضایت تو ترک گفتم و عیالم یتیم گشت تا تو را ببینم اگر مرا قطعه قطعه کنی، دلم غیر ار تو را نمی‌خواهد. (۸)
همه
عاشوراییان، مست جمال حسینى شدند و زیباترین سرود عاشقانه را پیام آور
کربلا، حضرت زینب (س)، در کوفه ابراز داشت. وقتى اهل بیت (ع) به عنوان
اسراى جنگى وارد مجلس عبیداللَّه شدند، او با نخوت و غرور از حضرت زینب (ع)
پرسید: خدا با خاندان تو چه کرد؟ دختر پیامبر با اطمینان و صلابت پاسخ
داد:
«ما رَأَیْتُ إلاَّ جَمیلاً، هؤُلاءِ قَوْمٌ کَتَبَ اللَّهُ
عَلَیْهِمُ الْقَتْلَ فَبَرزوُا اِلى مَضاجِعِهِمْ…؛ (۹) جز زیبایى ندیدم!
این خیل (شهدا) کسانى هستند که خدا شهادت را برایشان مقرر کرده بود و آنان
به مشهد خویش شتافتند. »
۲. راز و نیاز با خدا:
دعا و عبادت، زیباترین حالتى است که انسان پیدا مى کند و در خلوت انس خداى خویش مى نشیند.
از نظر قرآن مجید، هدف نهایى آفرینش محسوب مى شود؛ «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْاِنْسَ اِلاَّ لِیَعْبُدوُنِ؛ (۱۰)
جن و انسان را نیافریدم جز آنکه مرا بپرستند. »
نیایش
و پرستش خالصانه از ویژگى هاى دایمى امام حسین (ع) و یاران فداکار او
بود. امام سجاد (ع) فرمود: «پدرم در شبانه روز هزار رکعت نمازمى خواند.»
(۱۱)
حضرت، در طول سفر، حتى در صبح و ظهر روز عاشورا نمازهاى واجب
را همراه اصحابش به جماعت برگزار کرد. عصر تاسوعا وقتى جنب و جوش دشمن را
ملاحظه کرد، حضرت عباس (ع) را فرستاد تا از آنان خبر بیاورد، به او گفتند،
قصد حمله دارند، امام برادر را به سوى عمر سعد فرستاد تا از او مهلت بگیرد
جنگ را به فردا موکول کند تا یک شب دیگر به درگاه خدا عبادت کنند، آنگاه
فرمود:
«خدا مى داند که نماز، قرائت قرآن و دعا و استغفار را دوست دارم.» (۱۲)
شب عاشورا تا صبح، مشغول نماز و دعا و استغفار و مناجات و تلاوت قرآن بودند. (۱۳)
حضرت مسلم (ع) هنگام عزیمت به سوى کوفه، براى وداع به مسجد النبى رفت و دو رکعت نماز به جاى آورد. (۱۴)
در باره یکى دیگر از شهدا به نام «سوید بن عمر» نوشته اند: «انسانى شریف و پرنماز بود.» (۱۵)
حبیب
بن مظاهر عصر تاسوعا خطاب به نیروهاى یزید گفت: «چه بد گروهى هستید؛
فرداى رستاخیز در حالى به پیشگاه خدا حضور مى یابید که نسل و عترت پیامبرش
را کشته اید؛ کسانى که عابدان این دیار و نمازشبخوان و ذاکر خدا بودند.»
(۱۶)
به شهادت تاریخ و احادیث، امام حسین (ع) بیشترین محبت و
شیفتگى را نسبت به خداوند داشت. وجودش سرشار از محبت خدا بود. از میان آن
همه حالات، داستان‌ها و روایات و اخبار، یک جمله براى ما کافى است، که از
مهم‌ترین قسمت هاى مناجات او در عصر عرفه در صحراى عرفات با خداى خویش است:
«متى
غبتَ حتى تحتاج الى دلیل یدلُّ علیک و متى بعدتَ حتى تکون الاثار هى التى
توصل الیک، عمیت عینٌ لا تراک علیها رقیباً و خسرت صفقه عبد لم تجعل لَهُ
من حبک نصیبا؛ تو کی از نظر پنهانی تا به دلیل و برهان محتاج باشی و کی از
ما دور شدی تا آثار و مخلوقات، ما را به تو نزدیک سازد؟ ! کور باد چشمی که
تو را نمی‌بیند، با آن که همیشه تو مراقب و همنشین او هستی. در زیان باد
بنده‌ای که نصیبی از عشق و محبت نیافت. (۱۷)
کى رفته اى ز دل که تمنا کنم تورا کى رفته اى ز دیده که پیدا کنم تو را
امام
حسین (ع) همچون دیگر پیشوایان اسلام، با آنهمه عشق و محبت به ذات اقدس
ربوبى، بیشترین احساس ابهت و جلال و جمال و عظمت نسبت به پروردگار متعال را
در وجود خود داشت که در موارد گونه گون تجلى و بروز مى کرد. امام تالحظه
شهادت، ارتباط ناگسستنى و عشق سوزان به محبوب واقعى خود را به همراه داشت.
در
روز شهادت هر چه به زوال ظهر نزدیک مى گردید و ساعات بحرانى جبهه کربلا
نزدیکتر مى شد، آن عاشق دلباخته با سپرى شدن ساعات فراق و نزدیک شدن وعده
وصل، قیافه اش مصمم تر، رنگ او برافروخته تر، سیمایش گلگون تر و چهره
اش شکفته تر مىگردید و شور مخصوصى در امام دیده مى شد. (۱۸)
امام
حسین در لحظه شهادت تبسم بر لبان خود داشت و خندان و شاداب بود. او آرام و
شاد و بشاش و متبسم و خندان بود. شمر سراو را مى برید اما وى چون گل
شکفته بود (۱۹)
چرا که وظیفه خود را به انجام رسانیده و اینک در آستانه
وصال با معبود و معشوق ومحبوب خویش است. آرى این است نتیجه عشق و معرفت به
پروردگار، و این است نتیجه ادای تکلیف و انجام مسؤولیت و وظیفه. آرامش خاطر
و سکون و طمأنینه، حاصل ارزشمند انجام تکلیف است، و چه موهبتى از این
ارزشمندتر.
پیامبر اسلام (ص) درباره اصحاب امام حسین (ع)، آن عاشقان
کوى دوست و شیفتگان وصال یار فرموده بود: « لا یجدون الم مس الحدید؛ (۲۰)
آنان درد و رنج اصابت اسلحه آهن را نمى یابند». چگونه مى شود نیزه و خنجر
به بدنى فرو رود و بیرون کشیده شود و خون جارى گردد اما احساس سوزش و درد
در میان نباشد؟
پاسخ این است که اینان چنان شیفته و دلباخته کوى دوست و
راهى به سوى آن دیار بودند که سر از پا نمى شناخته، برخورد با سلاحهاى
گوناگون را به چیزى نمى گرفتند و کوچکترین اعتنائى به آن نداشتند. چنان
در راه اداى تکلیف و انجام وظیفه اسلامى و انسانى خود سرمست موفقیت و
کامیابى بودند که به هیچ چیز دیگر نمى اندیشیدند. وقتی یاران و اصحاب امام
(ع) چنین بودند، خود آن وجود سرشار و آن مصداق بارز «والذین آمنوا اشد حبا
(۲۱) للّه» چگونه بود؟
۳. تجلی رضا به قضا:
در مقامات و مراحل عرفانی و سلوک، رسیدن به مقام «رضا» دشوار و ارجمند است.
به
راستی که حسین بن علی (ع) در میان آنان – که یکی به درد یا درمان و یکی به
وصل یا هجران می‌اندیشید و آن را می‌پسندید – «آنچه را جانان پسندد»
می‌پسندید. کربلا تجلیگاه رضای انسان به قضای خدا بود. حضرت در واپسین
لحظات حیات در قتلگاه، زمزمه میکرد: «الهی رضی بقضائک».
این مرحله
از عرفان؛ یعنی خود را هیچ ندیدن و جز خدا ندیدن و در مقابل پسند خدا اصلا
پسندی نداشتن. در آغاز حرکت از مکه به سوی کوفه نیز فرموده: «رضا الله
رضانا اهل البیت؛ رضا و پسند ما خاندان، همان پسند خدا است». (۲۲)
حضرت
با مجاهدت، ریاضت و زهدورزى خالصانه به مقام رضا رسیده بود. این مقام
درتمامی برخوردهاى حضرت با دشمن ظهور و بروز پیدا میکرد و کوفیان را نهیب
مى زد که شما کسانى هستید که رضایت و خواسته هاى دل خویش را بر رضاى الهى
ترجیح داده اید:
«لا افلح قوم آثروا مرضاه انفسهم على مرضاه الخالق؛ (۲۳)
رستگار
نخواهند شد قومى که رضایت خود را بر رضایت خداوند ترجیح دهند». … هیچ یک
از پیشامدهاى تلخ ظاهرى، خللى در ارادۀ مصمم حضرت در ادامه حرکت پدید
نیاورد و با دلى راضى به پیشواز حوادث مى رفت. آن گاه که فرزدق ایشان را
از اوضاع کوفه خبرداد در جواب فرمود:
«همواره کار دست خدا بوده و
هست. اگر قضاى الهى بر چیزى نازل شود که دوست داریم و مى پسندیم، خدا را
بر نعمتهایش سپاس مى گوییم اما اگر قضاى الهى میان ما و امیدمان فاصله
انداخت، باز از کسى که نیتش حق و شیوه اش تقوا باشد دور نیست». (۲۴)
این کلام امام (ع) در مدینه در وقت وداع با قبر جدش رسول خدا هم اعلام شد:
«اسئلک…ما اخترتَ مِن أمرى هذا ما هو لک رضى؛ خدایا! از تو درخواست دارم آنچه را مایه خشنودی توست، برایم برگزینی.» (۲۵)
این
خصلت حضرت در همراهانش نیز ظهور و بروز کامل داشت. حضرت زینب در مجلس ابن
زیاد آن گاه که والى مغرور کوفه او را مورد طعن و خطاب قرار داد که:
«چگونه دیدى رفتارى را که خدا با برادرت نمود؟» فرمود: «ما رأیتُ الا جمیلاً؛ غیر از خوبى و جمال چیزى ندیدم». (۲۶)
این برخورد از سر رضایت و عاشقانه، فضاى مجلس را علیه ابن زیاد دگرگون نمود و او را زمینگیر کرد.
وقتى
انسان به عظمت صفات و اسمای الهى پى ببرد، بهت زده مى شود و در آن وادى،
پاى عقل را چوبین دیده، در حرارت تمنا و خیرگى تماشا به یکباره مى سوزد،
پس طبعاً اراده اى که در این آتش صیقلى مىشود، شکست ناپذیر است. نه رهبر
عاشورا و نه هیچ یک از اهلبیت و اصحاب با آن همه صحنههاى دلخراش و
فشارهاى سخت درونى و بیرونى از پاى در نیامدند و زبان اعتراض نگشودند. درک
این حقیقت و این حالت، درک مشکلى است، از آن جهت که عقل آدمى جز حیرت و
شگفتى در این باره به چیزى نمىرسد و در مقابل حرکات اعجاب آمیز سیدالشهدا
زانوى تسلیم و عجز بر زمین مى زند. امام زین العابدین در وصف این ویژگى
در عمه خویش مى فرماید:
«در سفر اسارت از کوفه تا شام، بارها شاهد
بودم که عمه ام زینب غذاى خود را بین کودکان تقسیم مى نمود و خود از شدت
گرسنگى و ضعف نماز شب را نشسته مى خواند، در ایام سفر هیچگاه نماز شب او
ترک نشد». (۲۷)
————————————————————————————————–
پی نوشتها:
۱. عرفان و حماسه، آیت اللَّه جوادى آملى، ص۳۵، نشر رجاء، ۱۳۷۲، به نقل از نمط نهم اشارات و تنبیهات.
۲. مفاتیح الجنان، مناجات شعبانیه.
۳. همان، دعاى عرفه.
۴. مقتل الحسین، مقرّم، ص۲۶۱، بصیرتى، قم، ۱۳۹۴ق.
۵. همان، ص۳۰۴.
۶. همان، ص۳۰۶.
۷. لهوف، ص۱۶۶، ۱۶۷.
۸.
جامع الاسرار و منبع الانوار، سید حیدر آملى، ص۱۱ مقدمه، تهران، ۱۳۴۷.
(همه مردم را در راه خشنودى تو ترک گفتم، و خانواده ام را رها کردم تا تو
را بینم، اگر مرا قطعه قطعه کنى، باز هم دلم به سوى دیگرى مشتاق نخواهد
شد.)
۹. نفس المهموم، ص۳۷۱.
۱۰. سوره ذاریات، آیه ۵۶.
۱۱. بحارالانوار، مجلسى، ج۴۴، ص۱۹۶.
۱۲. مقتل، ابومخنف، ص۱۰۶.
۱۳. همان، ص۱۱۲.
۱۴. الفتوح، ص۵۳.
۱۵. لهوف، ص۱۶۵.
۱۶. مقتل، ابومخنف، ص۱۰۵.
۱۷. مفاتیح الجنان، بخشى از دعاى امام حسین (ع) در روز عرفه.
۱۸. بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۹۷
۱۹. کنوز السعاده و رموز الشهاده، تألیف علامه حاج میرزا محمد رفیع نظام العلماء، چاپ ۱۳۲۲ ه. ق، تبریز، ص ۱۵۰ ۱۵۱.
۲۰. بحار الانوار، ج۴۵، ص ۸۰
۲۱. بقره (۲) آیه ۱۶۵
۲۲. موسوعه کلمات الامام الحسین، ص ۳۲۸.
۲۳. مقتل الحسین، خوارزمى، ج۱، ص۲۳۹، بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۸۳.
۲۴. موسوعه کلمات الامام الحسین، ص۳۳۶.
۲۵. همان، ص۳۲۸.
۲۶. بحارالانوار، ج۴۵، ص۱۱۶.
۲۷. زینب کبرا، اسماعیل منصورى، نشر آیه، ص ۳۸.
منبع : خبرگزاری حج