خودسوزی اعتراضی یا خودکشی احساسی | دوگانه اختلافی پس از بهار عربی
امروز مصادف است با یک خودسوزی اعتراضی سرنوشت ساز در جهان اسلام که موجبات انقلاب بهار عربی را پدید آورد.
به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، نزدیک ۱۲ سال قبل(۱۹ دسامبر ۲۰۱۰) «محمد بوعزیزی» میوه‌فروش دوره‌گرد تونسی، در اعتراض به توقیف اموالش با اقدام به خودسوزی اعتراضی مقابل مقر اصلی سازمان شهرداری در میدان القصبه تونس، نخستین شعله آتش اعتراضات سراسری و مردمی در جهان عرب را روشن و با مرگ خود، نماد انقلاب‌های موسوم به بهار عربی شد و به قولی آتشی که بر خرمن دیکتاتورها افتاد.
در پی این خودسوزی اعتراضی، حکومت بیست‌وسه‌سالهٔ زین‌العابدین بن علی سرنگون و جرقه «بهار عربی» روشن شد. او در بین اسلام‌گرایان، به دست‌فروشی که آتش انقلاب را روشن کرد معروف است.
تقابل اسلام سیاسی و اسلام سنتی
در واکنش به این خودسوزی بین یوسف قرضاوی (نماینده اسلام سیاسی) با احمد الطیب(نماینده اسلام سنتی) اختلاف نظر جدی آشکار شد.
قرضاوی این خودسوزی را راهکاری اعتراض‌آمیز در جهت برقراری آزادی‌های اجتماعی و نمایش بی‌عدالتی اقتصادی اعلام و آن را پسندیده دانست. او بوعزیزی را «نماد حریت» معرفی و از دور برای او نماز میت اقامه کرد.
از آن‌سو، احمد الطیب با تقبیح این خودسوزی، آن را اضرار به نفس، مصداق القا نفس به تهلکه دانست و آن را نمونه بارز «خودکشی» اعلام کرد. وی از موضع‌گیری‌های قرضاوی دراین‌باره ابراز تأسف کرد.
بعدها و در جلسه ابطال مدرک دکتری قرضاوی از الازهر، یکی از مصادیق انحراف او، بیان فتواهای شاذ و ازجمله این فتوا اعلام شد. این تفاوت نگاه در دو گونه اسلام‌شناسی، در رخدادهای بعدی بهار عربی اشکال متنوعی پیدا کرد و شکاف این دو گفتمان در جهان اسلام را بیشتر نمایاند.