دیدار با لالیک تاشچیان ، نقاش پیشکسوت ایرانی ارمنی تبار

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، دوشیزه لالیک تاشچیان از پیشکسوتان اساتید نقاشی، مجسمه سازی و تئاتر ارامنه است، که سالیان متوالی در مدارس ارامنه به عنوان معلم مشغول به فعالیت بوده است.

وی در طول دوران فعالیت خود در خدمت جامعه ایرانی و ارمنی بوده و با ارائه خدمات درخشان خود، در ارتقاء سلیقه هنری و طرز تفکر و زیبایی‌شناسی دانش‌آموختگان از هیچ مضایقه ننموده است.

کارکنان موزه «آرداک مانوکیان» روز ۲۶ مرداد ماه امسال به مناسبت روز عروج مریم مقدس به آسمان با از دوشیزه لالیک تاشچیان دیدار کردند و با وی به گفت وگو نشستند.

این هنرمند لالیک تاشچیان، با توجه به ضعف جسمانی خود میزبان مهمانان بود و در حین گفتگوی دوستانه، از خاطرات خود یاد کرد.

نگاهی به زندگینامه این نقاش پیشکسوت ایرانی ارمنی تبار

لئونی (لالیک) تاشچیان در یک خانواده هنرمند، در سال ۱۳۰۵ شمسی در شهر مراغه به دنیا آمد. وی نخستین فرزند «مگردیچ و آروسیاک» است؛ خانواده اش پس ازشیوع بیماری مالاریا، مراغه را ترک کرده و به تبریز رفتند. بعدها با خانواده به اصفهان، سپس اراک و بعد به آبادان مهاجرت کرد.

نخستین پله های هنر را در خانواده بالا رفت. تنگ‌دستی وناتوانی جسمی که لئونی از کودکی گرفتار آن بود (وی همواره از بیماری کم خونی رنج می برد) مانع از ادامه تحصیل او درمدارس دولتی شد، اما مشکلات نتوانست مانع ادامه تحصیل وی شود. لئونی بعد از پایان دوره اول دبیرستان، دوره چهار ساله زبان ارمنی را گذراند و فارغ التحصیل زبان و ادبیات ارمنی شد. زبان فارسی را نیز در دوره‌های شبانه آموخت.

لئونی از کودکی به هنر نقاشی روی آورد و زیر نظر پدر تحت تعلیم این هنر قرار گرفت. علاقه وی به آموزش و نیز خلق آثار نقاشی به ‌گونه‌ای بود که در پانزده سالگی توانست دارای سبک هنری باشد. درآن زمان به‌هنگام برگزاری نمایشگاه جهانی کودک و نوجوان در هندوستان، یکی از تابلوهای تاشچیان برای شرکت در نمایشگاه فرستاده شد. مسئولین نمایشگاه باور نداشتند که این اثر هنری متعلق به یک نوجوان پانزده ساله باشد و از پذیرفتن آن سرباز زدند.

پس از چندی، به پاس کوشش‌های نیک خانواده تاشچیان به هنر، لئونی در ۱۷ سالگی از سوی اداره فرهنگ آبادان به کار فراخوانده شد و در دبیرستان رازی نیز به آموزش نقاشی پرداخت.
سرانجام پس از هیجده سال زندگی و کار در آبادان و پایان جنگ جهانی دوم، به پیشنهاد پزشکان، لئونی آبادان را به سوی تهران ترک کرد.

لئونی ازدواج نکرد ودر سال ۱۳۴۳ شمسی در دبستان نائیری و دو دبستان فارسی زبان دیگر نقاشی را آموزش می‌داد. پس از بازنشستگی ازخدمات دولتی، درسال ۱۳۵۳ در سازمان «فرانکلین» به تهیه و بازرسی کتاب‌های درسی، هنری و پیک‌های دانش‌آموزشی سرگرم شد. در همین زمان مادر لئونی به همراه شماری دیگر «انجمن فرهنگی، هنری و ورزشی سیپان» را بنیاد نهاد تا جوانان ارمنی در آنجا گردهم آیند. لئونی پس از درگذشت مادر از سازمان فرانکلین جدا شد و در انجمن سیپان سرگرم آموزش نقاشی شد.

آثار نقاشی لئونی تاشچیان با تکنینک‌های آب‌رنگ، رنگ روغن، پاستیل و سیاه قلم است. موضوع نقاشی‌های وی بیشتر طبیعت و چهره بانوان و مردان در لباس‌های بومی تفلیسی، ارمنی و ایرانی است. لئونی به‌انگیزه ارج نهادن به بناهای تاریخی، سه ماه همراه با پدرش در پارسه بودند و آثار این مجموعه تاریخی را نقاشی کرده‌است.

از دیگر آثار ماندگار تاشچیان تندیس سنگی تمام تنه،‌ به اندازه واقعی، از مادرش است که بر روی صندلی نشسته و کتابی در دست دارد. وی در این‌باره می‌گوید: «برای ساخت تندیس مادرم، به آرامستان ارامنه در جاده خراسان رفتم و از کسانی که روی سنگ‌قبرها کنده‌کاری می‌کردند، روش کار با قلم و چکش را آموختم، آنان نیز روی یک تکه کوچک سنگی آموزش لازم را دادند. پس از خرید سنگ در درازای یک سال و اندی تندیس مادرم را ساختم».

لالیک تاشچیان پس از گذراندن ۹۴ سال زندگی، هنوز بسیار خوش‌چهره و مهربان است؛ وی همیشه سخت‌کوش و در برنامه‌های فرهنگی پرتلاش بوده‌است.