خبری تحلیلی ردنا (ادیان نیوز)
آخرین اخبار ادیان ایران و جهان، خبرهای دینی ارامنه زرتشتیان کلیمیان شیعه اقلیت‌های دینی و مذهبی و فرقه‌ها جریان‌‌های دینی

رویکرد معنوی شما در قبال بحران محیط زیست چیست؟

به گزارش سرویس ترجمه ادیان نیوز (ردنا)، بحران‌های گوناگون زیست‌محیطی، زاییده مدرنیته و کم‌رنگ شدن خدامحوری در عرصه زندگی بشر است. واقعیت ین است که ما و نسل ما، والدین و اجدادمان، همگی به خاطر غفلت در انجام اقدام به‌موقع نسبت به اثرات زیان‌بار بحران‌های اقلیمی از قبیل الگوهای جوّی خطرناک، جنگل‌زدایی، نابودی گونه‌ها و زیستگاه‌ها و… مورد سرزنش هستیم.

به گفته «هیئت بین‌دولتی تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد (IPCC)» (+) چنانچه بشر تا سال ۲۰۳۰ موفق به جلوگیری از افزایش دمای زمین به ۲ درجه بالای سطح پیشاصنعتی نگردد، بایستی شاهد پایان حیات سواحل مرجانی و دیگر اکوسیستم‌های مهم باشد.

این داستان تاریک و ناراحت‌کننده هست، ولی یأس‌آور نیست

گرچه این داستان تاریک و ناراحت‌کننده است، ولی از منظر اسلام، یأس و ناامیدی در برابر چنین فاجعه‌ای به‌مثابه بهترین رویکرد نیست.

محیط‌زیست‌گرایی از دهه ۱۹۷۰، در پی افزایش هزینه‌های نظام صنعتی و شکل‌گیری جنبش‌های مدنی در واکنش به آن، آغاز شد. امروزه، محیط‌زیست‌گرایان در اشکال متعددی دیده می‌شوند.

برخی طبیعت را به‌مثابه منبع مواد خام برای مصرف می‌دانند و تغییرات سطحی را پیشنهاد می‌دهند. دسته دیگری توسعه پایدار بدون هزینه‌های گزاف برای محیط‌زیست را لازم می‌دانند و گروه‌های حاشیه‌ای طبیعت کاملاً عاری از صنعتی‌سازی را می‌ستایند.

در یک‌کلام، تقریباً بسیاری از آن‌ها گرچه از تغییرات ضروری پشتیبانی می‌کنند، ولی وجود جنبش‌های واکنشگر را نیز لازم می‌دانند. آن‌ها همچنان تحت تأثیر جهان‌بینی مدرنیستی هستند که بر این اصل مبتنی است که طبیعت به‌مثابه دستگاهی است برای استفاده بشر.

نگرش معنوی اسلام به محیط زیست و حل بحران‌های زیست محیطی

همه این نگرش‌ها کاملاً مغایر با نگرش مسلمانان به محیط‌زیست است. مسلمانان، طبیعت را مقدس دانسته و انسان را به‌عنوان خلیفه خدا بر روی زمین و مسئول محافظت از محیط‌زیست می‌دانند. مسلمانان، بر پایه آموزه‌های کتاب مقدسشان (قرآن کریم)، تغییرات اقلیمی را در ارتباط مستقیم با کنش‌های بشر می‌دانند.

برای بسیاری از ما که گرفتار روزمرگی زندگی شهری گشته‌ایم، گام نخست برای قدردانی از محیط‌زیست، اختصاص دادن زمانی برای نظاره و تعامل با آن است. این قدردانی و شکرگزاری از محیط زیست، همراه با تأمل در طبیعت به‌مثابه نشانه‌های تدبیر الهی است.

بهتر است با شرکت در فعالیت‌های محلی همچون تمیز کردن زباله‌های یک پارک، باغبانی، فعالیت بازیافتی یا پیاده‌روی در یک جنگل، محیط طبیعی اطراف خود را عملاً بهتر درک نماییم.

پایان خبر/

گفت‌وگو درباره مطلبی که خواندید

آدرس ایمیل شما منتشر نمی‌شود.