نامی که تا ابد بر تارک «کارون» می درخشد

به گزارش ردنا (ادیان‌نیوز)؛ این روزها که تهیه اقلام بهداشتی و دارو سخت شده، بیش از هر زمان دیگری یادش گرامی داشته می‌شود. روزهایی که آغشته به تب و سرفه است، بیش از هر زمان دیگری نامش بر تارک «کاورن» می‌درخشد.

نخستین داروخانه شبانه‌روزی کشور که یک خیّر ارمنی در رشت پایه‌گذاری کرد تا مرهمی باشد برای بیمارانی که تمکن مالی نداشتند.

«آرسن میناسیان» نیکوکاری بود که برای انسانیت مرز قائل نبود و این روزها که زمان در چهاردیواری‌های قرنطینه‌های خانگی به کندی می‌گذرد، فرصت‌ها، ما را به زندگی و زمانه ی «آرسن میناسیان» می‌برد. به روزگاری که بیماری‌های تیفوس و تیفوئید ناشی از جنگ جهانی دوم، گریبان خیلی‌ها را گرفته بود و ندارای برای خرید دارو غم جانکاه‌تری بود که آرسن میناسیان برایش مرهمی ساخت، آن‌هم با تاسیس داروخانه‌ای شبانه‌روزی به‌نام «کارون».

۱۴فروردین ماه سال ۱۳۵۶، آخرین روز زندگی«خاچاطور آرسن میناسیان» است که تاریخ این شهر بعد از حدود ۵۰ سال نه تنها او را از یاد نبرده، بلکه این روزها بیش از هر زمان دیگری حضور موثرش را حس می‌کند.

اگرچه سردیس آرسن میناسیان چند سالی است در داروخانه «کارون»، ابتدای خیابان امام خمینی(ره) رشت نصب شده، اما بعد از گذشت ۴۲ سال هنوز چشمان نافذ و مهربان او در نخستین داروخانه شبانه‌روزی که خود تأسیس کرده و در همان مکان تا دیرهنگام برای بیماران دارو می‌ساخت، لبخند می‌زند. داروخانه‌ای که بین سه نسل دست به‌دست شده، ولی هنوز نام آرسن میناسیان بر تارک «کارون» می‌درخشد.

نوشته‌اند، فکر تاسیس این داروخانه زمانی به ذهن آرسن میناسیان رسید که ایران در بحبوحه جنگ جهانی دوم، شاهد مرگ و میرهای زیادی بود. مشاهده رنج و درد مردم رشت از یک سو و فقر و تنگدستی مردمی که از ناداری توان خرید دارو نداشتند، موجب شد آرسن میناسیان داروخانه کارون را تاسیس کند و داروها را به‌صورت رایگان در اختیار نیازمندان قرار دهد.

آرسن میناسیان، سال ۱۲۹۵ شمسی در یک خانواده مسیحی در رشت به دنیا آمد. قلب او در همان کودکی مهربان بود. در ماهنامه گیله وا در احوالاتش نوشته‌اند که در کودکی وقتی بچه‌ای ژنده‌پوش را در سرما می‌بیند، کت خود را به او هدیه می‌دهد.

زندگی حرفه‌ای آرسن با فراگیری و ساخت داروهای سنتی آغاز شد، آن هم به روزگار جوانی و آموزش‌های دو ساله نزدیک داروسازی در شهر قزوین. پس از برگشت به رشت، داروهایی را که می‌ساخت، با قیمت پایین و یا رایگان در اختیار مردم بی‌بضاعت قرار می‌داد.

در بحبوحه جنگ جهانی دوم که بیماری تیفوس و تیفوئید در گیلان بیداد می‌کرد، آرسن تا پاسی از شب بیدار می‌ماند تا بتواند داروهای بیشتری بسازد. گاه شبها به تهران می‌رفت تا بتواند مواد اولیه موردنیاز داروها را تهیه کند. تلاش‌های او موجب شد تعداد زیادی از مردم رشت از بیماری‌های ناشی از جنگ جهانی از مرگ نجات یابند.

آرسن اما برای تداوم کارش مقروض شده بود، با این حال، این شیوه کاری آرسن میناسیان، روال رایج دیگر داروخانه‌ها را برهم زده بود. همین امر موجب شکایت دیگر داروسازان از آرسن شد، بعضی از داروسازان علیه او به استاندار و فرماندار و رئیس بهداری شکایت کردند که؛ آرسن دیگر داروسازان را به سمت ورشکستگی سوق داده اما همین داروسازان وقتی با آرسن روبرو می‌شدند، زبانشان در برابر مهربانی‌های او الکن می‌ماند.

نیکی‌های بی‌دریغ آرسن موجب شده بود بسیاری از افراد خیر و بازرگانان وجوه نقد و خیرات خود را به او دهند تا او هر طور صلاح می‌داند خرج کند.

بی شک، خدمات انسان دوستانه وی موجب گشت تا دانشگاه تهران به او دکترای افتخاری داروساری اعطا کند و آرسن میناسیان توانست اولین داروخانه شبانه‌روزی ایران یعنی « کارون» را در سال ۱۳۱۹ تأسیس کند.

نام آرسن میناسیان با نخستین آسایشگاه خیریه و سالمندان کشور نیز گره خورده است. آسایشگاهی که زمینش را مرحوم «حسین استقامت» صاحب کارخانه جوراب‌بافی رشت وقف کرد و مرحوم آرسن با کمک دکتر حکیم زاده و آیت الله ضیابری و کمک‌های خیرانه مرحوم چینیچیان، این آسایشگاه را تاسیس کنند. آسایشگاهی که پس از تاسیس، خانه دوم آرسن شده بود. خانه ای که دفتر پرمهر زندگی‌اش را در همان آسایشگاه و درنیمه شب ۱۴فروردین ۱۳۵۳ برای همیشه بست.

اگرچه نام آرسن هنوز زنده است، اما فوت دخترش «سیران میناسیان» که سال‌ها در تنهایی و در یک آسایشگاه خصوصی زندگی می‌کرد، کمتر رسانه‌ای شد. سال ۱۳۹۴ بود که سیران را بر سر مزار پدرش در حیاط مدرسه ارامنه دیدم، زیر لب نام خاچاطور آرسن میناسیان را زمزمه کرد و با بانوی همراهش که از آسایشگاه خصوصی مریم آمده بود، رفت و اندکی بعد برای همیشه از رشت به تهران رفت. ۲ماه پیش تنها یادگار آرسن میناسیان در سکوت و غربت، به دیدار حق شتافت، بی‌آنکه جامعه گیلان بتواند برای «سیران میناسیان» مراسم یادبودی برگزار کند.