توبه در اسلام ایران و مسیحیت چه معنایی دارد؟

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، در پرداختن به مفهوم و معنای توبه در میان مسیحیت و اسلام اشتراک و نکات ظریفی وجود دارد. به طوری که امام علی (علیه السلام) گناه را بیماری می‌داند که دوای آن توبه است و نشان شفا یافتن از این بیماری عدم ارتکاب مجدد آن است.

«الذُّنوبُ اَلدّاءُ وَ الدّواءُ اَلاستِغفارُ وَ الشِفاءُ أَن لاتَعُودَ.»

طبق این فرمایش شخصی که مجدد آلوده به این بیماری می‌شود. در واقع دارو را به شیوه صحیح به کار نگرفته است.

و این به معنی دست کشیدن از توبه نیست، پیامبر اسلام در این مورد فرمودند: «اگر آنقدر گناه کرده‌اید که تا به بلندی آسمان رسیده سپس از کرده خود پشیمان شدید خداوند توبه شما را می‌پذیرد.»

اما فکر گناه وقصد تکرار گناه در حین توبه همراه ما باشد به قدری زننده است که بنا به فرمایش امام رضا علیه السلام: «کسی که بر ارتکاب گناه پافشاری می‌کند و از آن دست‌بردار نیست و (در عین حال) از خدای خود طلب عفو و بخشش می‌کند در حقیقت خود را مسخره کرده است!»

کتاب مقدس نیز توبه را نوعی درمان برای بیماران می‌داند وبه نقل از عیسی بن مریم می‌گوید: نه تندرستان بلکه مریضان احتیاج به طبیب دارند»* زیرا نیامده‌ام تا عادلان را بلکه گناهکاران را به توبه دعوت نمایم
متی۹: ۱۲و۱۳

عیسی (علیه‌السلام) معجزاتش را نشانه‌ای برای تمایل به توبه کردن می‌داند و کسی را که با دیدن معجزات توبه نکند را به شدت ملامت می‌کند:

وای بر تو ای خور‌َزین! وای بر تو ای بیت صیدا‌! زیرا اگر معجزاتی که در شما ظاهر گشت در صور و صیدون ظاهر می‌شد هرآینه مد‌ّتی در پلاس و خاکستر توبه می‌نمودند.