پیامبر اسلام؛ خشونت‌گرا، خشونت‌گریز یا خشونت‌پرهیز؟

به گزارش سرویس اجتماعی ردنا (ادیان نیوز)، در روزگاری که بنیادگرایی دینی و سکولاریسم ستیزه‌گر بر خشونت‌گرا بودن پیامبر اصرار می‌کنند، تاریخ اما خلاف گفته این دو فرقه افراطی را نشان می‌دهد.

محمد بن عبدالله در فرهنگ قبیله‌‌ای خشونت‌بار، در دورانی پر از تنش و خشونت و میان مخالفان پر قدرت مشرک و یهودی که بارها قصد جانش را کردند شروع به تبلیغ دین خود نمود و اگر برابر دشمنان خود نمی‌ایستاد دیگر نامی از اسلام نمی‌ماند. گمان کنید پیامبر در طرح ترور او که علی به جای او در خوابگاه او خوابید، ترور شده بود، دیگر نامی از اسلام نمی‌ماند.

محمد (ص) در جهانی پر از خشونت تا توانست، به تعدیل خشونت و ترویج صلح و هم‌زیستی پرداخت. بنابراین اسلام نه یک دین خشونت‌گریز و خشونت‌گرا، که یک دین خشونت‌پرهیز است و محمد نیز یک رهبر فرهمند خشونت‌پرهیز بود. به تعبیر شریعتی محمد ترکیبی از عیسی و موسی بود.

آنچه سیره و سنت محمد و آل محمد (علی و حسن و حسین) نشان می‌دهد، نه خشونت‌گریزی و زبونی، نه خشونت‌گرایی و جباری که خشونت‌پرهیزی بوده است. ایشان خشونت‌طلب نبودند اما زمانی که دفاع اجتناب‌ناپذیر می‌شد، در مجاهدت و پایداری سرآمد بودند. معنای خشونت‌پرهیزی این است. پیروزی ایشان در اکثریت نبردها، قدرت فرماندهی نظامی پیامبر و علی سوای توانایی رزمندگی فردی ایشان در میدان نبرد را نشان می‌دهد.

ایشان نه چنانچه اصلاح‌طلبان می‌نمایانند خشونت‌گریز و منفعل بودند نه چنانچه بنیادگرایان دینی و براندازان افراطی می‌نمایند خشن و ستیزه‌جو. سیره ایشان خشونت‌پرهیزی و صلح‌طلبی را نشان می‌دهد تا زمانی که گریزی از جنگ و جهاد نباشد.