به گزارش
ادیاننیوز، نصرالله حکمت استاد فلسفه و عرفان اسلامی دانشگاه شهید بهشتی در گفتگو
با خبرنگار مهر با تبریک میلاد پیامبر اسلام(ص) گفت: پیامبر خدا که درود بر او و
خاندانش باد، فرمودند: «ألا أُنَبَّئُکم لِمَ سُمیَ المؤمنُ مؤمناً؟ لِإیمانِهِ
الناسَ علیٰ أنفُسِهِم و اموالِهِم: آیا برایتان بگویم که چرا مؤمن را مؤمن نامیدهاند؟
برای اینکه مردم از جانب او نسبت به جان و مالشان در اماناند.» (میزان الحکمه، ج
۱، ص۲۷۳ ، به نقل از بحارالانوار)
وی در تفسیر
این فرموده حضرت رسول(ص) گفت: با این روایت که از پیامبر گرامی نقل شده است، وجهی
دیگر از وجوه معنای «ایمان» و «مؤمن» عیان میگردد. در میانهٔ شب تاریک این
روزگار، گاه احساس میکنم که چقدر سخت و دشوار است سخن گفتن از ایمان! و چقدر غریب
و مظلوم است ایمان! مخالفان ایمان و برخی از موافقان، به شکلی حیرتانگیز و ناپیدا
دستبهدست هم دادهاند و با هر چه در توان دارند بر سر و مغز ایمان میکوبند؛
نقطهٔ اشتراک اینان «اشباع» است؛ اشباعِ در مخالفت ، یا اشباع در همراهی و موافقت.
حکمت
افزود: «ایمان به غیب» و «ایمان به خدای خالق» بهمثابهٔ «قلهٔ غیب»، انسان را در
جایگاه وجودی ویژهاش استقرار میبخشد و همهٔ جوانب وجودی، معرفتی و زیستی او را
نظام و قوام میدهد. ازجمله، روابط او را
با دیگران تنظیم میکند و سروسامان میدهد.
این استاد
دانشگاه تصریح کرد: پیامبر خدا در این روایت، وجهتسمیه و نامگذاری مؤمن را چنین
بیان میکنند که ـ علاوه بر همهٔ صفات و خصالی که شخص مؤمن دارد ـ روابطش با انسانهای
دیگر بر اساس حفاظت از امنیت خاطر آنان است و همهٔ انسانهای دیگر از ناحیهٔ او
نسبت به جان و مالشان احساس امنیت، و آسودگی خاطر دارند.
وی در
ادامه سخنانش گفت: بدین ترتیب مطابق کلام بر حق پیامبر خدا، صرف ادعای ایمان، ایمان
کسی را ثابت نمیکند؛ بلکه این نحوهٔ رفتار فرد و حفظ حقوق و احترام انسانهای دیگر
است که ایمان مؤمن را نشان میدهد و صدق ادعای او را مورد تأیید قرار میدهد. در غیر
این صورت، هیچچیز دیگر و هیچ ادعائی توان آن را ندارد که حکایت از ایمان او کند.
پس کسی که به حقوق مردم، به هر شکلی تعدی میکند و به جان و مال و زندگی آنان آسیب
میزند و احساس امنیت درونی را از آنان میستاند و درعینحال ادعای ایمان دارد،
دروغ میگوید و مؤمن نیست هرچند ظاهر ایمانی داشته باشد.
انتهای
پیام/م