از شایان مصلح تا مولوی فضل الرحمن کوهی…
ادیان
نیوز / حسین کاظمی
اخیراً در فضای مجازی و شبکه‌های
اجتماعی دو اتفاق باعث داغ شدن تنور اختلاف و تفرقه بین شیعه و سنی شده است. آقای
شایان مصلح در یک مجلس عمومی با خواندن اشعاری اظهار برائت از مقدسات اهل سنت کرده
و احساسات آنها را به شدت جریحه دار نموده است و از طرفی آقای مولوی فضل الرحمن
کوهی در شب عاشورا با شرکت در یک مجلس عروسی و سخنرانی در آن مجلس، به تحریک
احساسات شیعیان دامن زده است.
اختلافات در مسائل دینی و اعتقادی به
خاطر حساسیت بسیار بالای مسأله، بعضاً تبدیل به تنش و برخوردهای شدید و شکستن
حرمتها از طرفین منازعه می‌شود. یعنی خشونت گفتاری در این حوزه می‌تواند منجر به
خشونت رفتاری هم بشود.
از این رو احترام گذاشتن به مقدسات و
حفظ حرمت و نزدیک نشدن به خطوط قرمز یکدیگر، جهت “حفظ شیرازه اجتماع” امری
ضروری و اجتناب ناپذیر است.
وحدت و همدلی یک مسأله اجتماعی است و
خواستگاه اصلی آن زندگی مسالمت آمیز و بدون تنش در کنار یکدیگر می‌باشد. حفظ
اجتماع و تعامل با مخالف فکری و عقیدتی از مسلمات عقلی و توصیه‌های اکید دینی است
و هیچ عقل سلیمی اختلاف و دودستگی را نمی‌پذیرد، کما اینکه در متون دینی هم از آن
برحذر داشته‌اند.
طرح مسائل اختلافی و حساسیت‌زا به
بهانه اینکه مورد تأیید فقهی و عقدیتی دسته‌ای قرار دارد، همان چیزی است که عملاً
تعایش و همزیستی مسالمت آمیز با مخالفین آن
فقه و عقیده را بر هم زده و به حکم عقل و شرع بایستی از آن اجتناب شود.
بنابراین همانطور که آقای شایان مصلح
با اشعار و مواضع به قول خود برائتی‌اش، نباید به تحریک احساسات اهل سنت می‌پرداخت،
جناب مولوی کوهی هم به خاطر احترام به غم و ناراحتی شیعیان در شب عاشورا، نباید در
آن مجلس عروسی شرکت می‌کرد، حال چه در فقه این و اعتقاد آن جایز باشد یا نباشد!
لازم است که شیعه و سنی مقدسات و حساسیتهای
یکدیگر را بصورت کامل بشناسند و از آنچه موجب تحریک حساسیتهای دیگری می‌شود اجتناب
کنند و اگر شخصی آگاهانه و یا از روی جهل، به توهین و یا تحریک مخالف خود پرداخت،
بنابر توصیه‌های دینی باید از روی خیرخواهی و بدون فحش و ناسزا مورد نقد قرار گیرد
و چه خوب است که افراد هم مذهب فرد خاطی او را نقد و برحذر دارند، تا هم اثر گذاری
بیشتری داشته باشد و هم خود این نقد باز تبدیل به مساله ای اختلافی نشود.
منبع: مجله الکترونیکی اخوت