به مناسبت میلاد فرخندۀ امام زمان (عج)؛ بی‌راهۀ زمینه‌سازی ظهور
در میان شیعیان نیز کسانی هستند که به دنبال زمینه‌سازی ظهورند و هرگونه تغیییر و دگرگونی اجتماعی و حتّی زیست‌محیطی را در این راستا می‌فهمند و معنا می‌کنند. خواه سیل و کرونا باشد و خواه یک حادثه‌ی هواپیمایی که از سرِ بی‌دقّتی رخ دهد.
در خبرها خواندیم که گروهی از راست‌کیش‌های یهودی به بهانه‌ی زمینه‌سازی برای آمدن “ماشیح”، موعود یهودیان، با قرنطینه و فرآیند درمان بیماران کرونایی در سرزمین‌های اشغالی مخالفت کرده‌اند.
نمونه‌هایی از این دست مخالفت‌ها در میان گروه‌های هزاره‌گرای مسیحی نیز شنیده شد. آنان نیز به دنبال زمینه‌سازی بازگشت مسیح هستند و معتقدند هرج و مرجی که کرونا تولید می‌کند، بازگشت عیسی را جلو می‌اندازد.
در میان شیعیان نیز کسانی هستند که به دنبال زمینه‌سازی ظهورند و هرگونه تغیییر و دگرگونی اجتماعی و حتّی زیست‌محیطی را در این راستا می‌فهمند و معنا می‌کنند. خواه سیل و کرونا باشد و خواه یک حادثه‌ی هواپیمایی که از سرِ بی‌دقّتی رخ دهد.
این‌گونه است که آموزه‌ای که می‌تواند حیات‌بخش باشد و به مثابه “الاهیات امید” در روزگار تلخی و سختی، سایبانِ مقدس و عصای دست دین‌داران، با مفهومِ “زمینه‌سازی آمدن/ بازگشت/ ظهور” به موضوعی برای انزوای فرهنگی، روانی، و گاه فیزیکی دین‌دارن تبدیل می‌شود.
واقعیّت آن است که در ادیان ابراهیمی، دین‌داران هیچ مسئولیّتی به نام زمینه‌سازی ظهور و یا شبیه آن ندارند. زمینه‌سازی یک مفهوم ساختگی است که هیچ معنای الاهیاتی‌ای ندارد.
آمدن منجی، چیزی شبیه برپایی قیامت است؛ همان‌گونه که ایمانداران راهی برای پس و پیش کردن قیامت ندارند، در مورد آمدن یا بازگشت و ظهور منجی نیز راه و مسئولیّتی ندارند.
مهراب صادق‌نیا
۹۹/۱/۱۹