آیا اعتراف به گناه نزد دیگران اشکال دارد؟

ادیان نیوز: اعتراف به گناه در یک تقسیم بندی کلی به دو قسم تقسیم می شود:

۱-اعتراف گناه در پیشگاه خالق

۲-اعراف به گناه در نزد مخلوق

اعتراف به گناه در پیشگاه خالق موجب تخفیف عذاب و بخشیدن گناه و افزایش نعمت می شود.

امام باقرعلیه السلام در روایتی فرمود: لاوالله ما اراد الله من الناس الاخصلتین، ان یقرواله بالنعم فیزیدهم، و بالذنوب فیغفرها(۱) یعنی سوگند به خدا، خداوند از مردم جز دو خصلت نخواسته: یکی اقرار بر نعمت های خدا نمایند که در این صورت خداوند بر نعمت های ایشان می افزاید و دیگری اقرار به گناه که در این صورت خداوند آن را می آمرزد.

اما وجوه مختلف اقسام اعتراف به گناه در نزد مخلوق را خدمتتان تقدیم میکنم:

۱- بیان کردن اشتباهات و گناهانمان برای جمع دوستان و اطرافیان صرفا به نیت آگاهی دیگران از گذشته مان است: در این صورت این اعتراف موجب تحقیر و بی آبرویی و ذلت شخص بوده و جائز نمی باشد.

۲- بیان کردن گناهانمان به این نیت است که مسیر تصمیماتی را که ممکن است دیگران در مورد ما داشته باشند تغییر داده و تصویری واقعی تر برایشان ارائه نماییم. مانند دختری که در نزد خواستگار خود اعتراف به گناه زنا می کند تا همسر آینده وی با شناختی کامل تر از او مواجه شود. در این صورت نیز اعتراف به گناه صحیح نیست زیرا با وجود راهکار طلایی توبه از ناحیه شارع مقدس و پاک شدن گناهان گذشته نیازی به چنین اعترافی نمی باشد.

۳- بیان کردن اشتباهات و گناهانمان برای انسان کاملی به نیت آن است که ایشان به هر روشی که خود صلاح می دانند ما را تطهیر نمایند: در این صورت نیز اعتراف به گناه صحیح نیست.

اصبغ بن نباته مى‏گوید: مردى خدمت امیر المؤمنین علیه السلام رسید و گفت: اى امیرمؤمنان! من زنا کردم مرا پاک گردان، امیر روى خود را از او برگرداند، سپس فرمود: بنشین. آنگاه رو به مردم کرد و فرمود: اگر کسى از شما این گناه را مرتکب شود آیا نمى‏ تواند آن را بپوشاند، همچنان که خدا بر او پوشانده است؟ «۲» پس از این برخورد حضرت معلوم شد که اعتراف به گناه نزد مردم به طور کلى ناپسند و شکستن حرمت بنده خداست.

۴- بیان کردن خطاها و اشتباهاتمان برای اطرافین به نیت آن است که کوه پوشالین تصورات عالیه دیگران را از خود منهدم نموده و تصویری واقعی از خود برای دیگران نمایان سازیم: در این صورت نیز بیان جزییات خطایا و اشتباهات خود صحیح نبوده و موجب هتک حرمت گوهر آبروی خویشتن است. برای این مقصود بهتر است با الفاظی شکننده، مسیر بزرگنمایی مخاطبین خود را سد نموده و بدون بیان اشتباهات و گناهان خود، ایشان را از نگاه به خود منصرف کرده و زوایای نگاهشان را به جانب کمالات حقیقی اولیای الهی متمایل سازیم.

۵- بیان کردن رذایل نفسانیمان برای شخص مشاور و برخی حاضران، صرفا به نیت اخذ راهکار برای ریشه کن کردن خلقیات ناپسندمان است: بهتر است این اعتراف در غالب شخصیت حقیقی افراد صورت نگیرد بلکه در غالب شخصیتی مجازی مانند کاربران سایتهای مشاوره مانند انجمن اسک دین و گفتگوی قرآنی انجام پذیرد.

باید توجه داشت این هدف یعنی اخذ راهکارهایی برای طرد کرد رذایل نفسانی آنچنان ارزنده و مهم است که حتی در صورت عدم امکان ارائه شخصیت مجازی و لزوم مراجعه حضوری در نزد کارشناسان دینی و معرفی شخصیت حقیقی خود، باز هم میتوان به بیان برخی از کلیات اشتباهات و خطاهای خودمان برای دریافت راهکارهایی دقیق تر، مبادرت ورزیم.

پینوشت:

۱-اصول کافی، ج۲، باب اعتراف به گناه

۲-وسائل الشیعه: ۲۸/ ۳۸، باب ۱۶، حدیث ۳۴۱۵۹؛ من لایحضره الفقیه: ۴/ ۳۱، حدیث ۵۰۱۷

منبع: اسک دین