درباره نیایش، نیایشگر و وضعیت مطلوب نیایش!

به مناسبت زادروز مبارک امام چهارم شیعیان امامیه ی دوازده امامی حضرت سجاد علیه السلام، در باب نیایش سخنی به ذهنم رسیده است.

نکته نخست آنکه نیایش یکی از محوری ترین بخش های هر دینی است و هیچ دین و مذهب و قرقه ای نیست که نیایش نداشته باشد.

نکته دوم آنکه نیایش در شیعه به دلایلی معرفتی و تاریخی همه بر جسته بوده است و نیایش های شیعی علاوه بر دعاهای مبتنی بر آیات قرآن، بر آمده از چان و اندیشه پاک معصومین علیهم السلام هستند.

نکته سوم آنکه در میان نیاشهای شیعی ، جایگاه نیایش ها یا دعاهای حضرت سجاد علیه السلام ویژه است. این دعاها در صحیفه ی سجادیه جمع شده است و منسوب است به حضرت سجاد.

نکته چهارم آنکه امام خمینی رحمه الله از صحیفه ی سجادیه به « زبور آل محمد » نام برده است. در کتب کنونی یهودی و مسیجی چیزی به نام زبور نیست، اما کتابی است بنام « مزامیر» که منسوب به حضرت داوود است. بیشتر بخش های این مزامیر ساختار نیایشی و ستایشی در پیشگاه خداست .

نکته پنجم در سخنان رهبری از دعای هفتم صحیفه سجادیه برای مناجات در این روزهای سختی سخن به میان آمده است که بد نیست مروری بر مفاهیم و مضامین آن بشود.

در پایان این پرسش را مطرح میسازم که:

جایگاه نیایش و دعا در زندگی فردی و جمعی مردم چگونه بوده است و اینک با توجه به شکاف نسلی چگونه است؟ آیا این وضعیت مطلوب است یا خیر ؟

چه ساز و کاری میتوان برای این تجربه فردی و درونی برای افراد ایجاد کرد؟ آیا زبان عربی دعاها مانع برای انجام نیایش در میان ایرانیان است؟