پوشاک در بین النهرین و مصر باستان
در دوران‌های اولیه در بین‌النهرین معمولاً لباس‌ها و پارچه‌هایی را که برای اجرای نمایش‌های زورآزمایی یا شرکت در مراسم زیارتگاه‌ها می‌پوشیدند، پس از مصرف، نگهداری نمی‌کردند و دور می‌انداختند. به همین دلیل، از پارچه‌های دوره‌های اولیه اطلاعات چندانی در دست نیست.
به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، کتاب حاضر پژوهشی است دربارهٔ بررسی مقایسه‌ای پوشاک و ضمایم آن در تمدن‌های بین‌النهرین و مصر باستان که در چهار فصل تنظیم شده، سه فصل ابتدایی به شرح و توصیف ویژگی‌های عمومی و پوششی در این دو تمدن اختصاص یافته و در فصل آخر مقایسه و تطبیق با روشی تحلیلی صورت گرفته است. گستره تاریخی این پژوهش از دوران نوسنگی تا زمان تسلط ایرانیان بر بین‌النهرین و مصر در دوران پادشاهان هخامنشی می‌باشد.
گزیده‌ای از کتاب:
در دوران‌های اولیه در بین‌النهرین معمولاً لباس‌ها و پارچه‌هایی را که برای اجرای نمایش‌های زورآزمایی یا شرکت در مراسم زیارتگاه‌ها می‌پوشیدند، پس از مصرف، نگهداری نمی‌کردند و دور می‌انداختند. به همین دلیل، از پارچه‌های دوره‌های اولیه اطلاعات چندانی در دست نیست.
مهم‌ترین و اصلی‌ترین مواد خام مصرفی برای تولید پوشاک، در بین النهرین، پشم است. در میان کتیبه‌های تاریخی این سرزمین به نمونه‌هایی برمی‌خوریم که در آن‌ها از منسوجات گوناگون با کیفیت‌های کاملاً متفاوت صحبت شده است؛ این جنس‌های ارزان قیمت برای نوکران و غلامان تا جنس‌های گران قیمت برای خانواده سلطنتی و درباریان از نقش بر جسته‌های بر جای مانده می‌توان دریافت که لباس‌های پادشاهان و درباریان با نقوش بر و دری دوزی شده بسیاری تزئین می‌شدند. لباس آنان خصوصا در ابتدای تاریخ، بیشتر از پشم تهیه می‌شد.
همزمان با پیشرفت فرآیند بافت پشم، استفاده از لباس‌هایی با پارچه ضخیم و پر تزئین که در میان سومریان رواج یافته بود، در بابل و آشور نیز کامل‌تر شد. در لوح‌هایی که اصطلاحاً «کاپادکیه»ای گفته می‌شوند بکرات از پارچه‌ها و لباس‌های پشمی نام برده شده است و این صنعت چنان از اهمیت فوق‌العاده برخوردار است که در بابل، اصنافی برای بافندگان پشم و در درجه دوم برای بافندگان کتان که مقدار زیادی پارچه تولید می‌کردند تشکیل شده بود.
یکی از تمدن‌های باستان و سر منشاء تمام تمدن‌های دنیا سرزمین بین‌النهرین است که در عراق کنونی واقع شده است. میان رودان و یا بین‌النهرین به وسیله دو رود پرآب دجله و فرات مشروب می‌شود. از این رو به این سرزمین بین‌النهرین و یا میان‌رودان می‌گویند این دو رود از کوهستان‌های ارمنستان سرچشمه می‌گیرند و با فاصله زیادی از یکدیگر و با سرعت زیاد پس از گذشتن از معابر عمیق وارد جلگه بین‌النهرین گشته و پس از مشروب نمودن آن قسمت شمال عراق به طرف جنوب عراق سرازیر می‌گردند.
به واسطه‌ی این دو رود جلگه بین‌النهرین شکل می‌گیرد که این جلگه از مشرق به فلات ایران و کوه‌های زاگرس و از مغرب به صحرای تار (صحرای شام) محدود می‌شود. در شمال بین‌النهرین با فلات آسیا صغیر واقع شده است که تا حدودی از نظر وضعیت طبیعی شبیه فلات ایران است به طور کلی بین‌النهرین از دو تقریباً متمایز شمالی و جنوبی تشکیل شده است دامنه کوه‌های شمال شرقی که خود از سلسله جبال زاگرس است که به رشته کوه‌های تاروس می‌پیوندند و مرتفع‌ترین قسمت آن در مرز بین ایران و ترکیه و عراق قرار گرفته و قسمت جنوبی، شامل سرزمین‌های پست مرکزی و زمین‌های با تلاقی نزدیک دهانه خلیج فارس می‌باشد.
در جنوب بین‌النهرین اقتصاد کاملا ً به رودخانه و طغیان‌های سالیانه آن بستگی دارد یکی از خصوصیات این قسمت، وضعیت خاص طبیعی و آسانی مجزا سازی در این منطقه است. این کاری است که از زمان سومریان اقوام ساکن در این قسمت طوایف و گروه‌های مختلف انسانی را به خود جلب کرده است. در قسمت‌های دیگر بین‌النهرین نیز اقتصاد تا حدود زیادی متکی به جریان رودخانه‌ها بوده است. در شمال بغداد، یعنی بین‌النهرین مرکزی رودخانه‌های دیاله و زاب کوچک و بزرگ و همچنین رودخانه خابور سبب ایجاد نظم اقتصادی خاصی می‌شوند. در شمال بین‌النهرین هوا سردتر و زمستان‌های با برف زیاد همراه است. فصل گرما نسبتاً کوتاه‌تر و در بیشتر قسمت‌های زراعت دیم نوع اصلی کشاورزی بوده است. در این قسمت درختان میوه در مقابل تغییرات جوی مقاومت بیشتری دارند.