وقتی پرده از سرنوشت بهائیت بیافتد

به گزارش ردنا (ادیان نیوز)، ترس بهائیت از رسوایی دوچندان بواسطه اعتراف اعضای بازداشتی اش موجب شد تا پیشاپیش مدعی اعتراف گیری اجباری از اعضایش شود. اما انکار تمام واکنش تشکیلات بهائیت نیست و در صورت رویگردانی یا پرده دَری مبلّغین بهائی، سرنوشتی عجیب در انتظار آنان است!

رسانه های تشکیلات بهائیت در تیرماه ۱۴۰۱ از دستگیری هسته های مرکزی تشکیلاتی و مبلّغین این فرقه با عنوان دستگیری شهروندان بهائی خبر دادند. اما از آنجا که تشکیلات بهائیت ترس آن داشت تا مبادا در موج این بازداشت ها افزون بر اسناد و مدارک وزارت اطلاعات، اعتراف برخی اعضاء بر رسوایی اش بیافزاید، پیشاپیش مدعی اعتراف گیری اجباری و به امور غیرواقع از برخی اعضایش شد!(۱)

اما جالب است بدانیم واکنش تشکیلات بهائیت به اعترافات احتمالی اعضایش به انکار، محدود نشده و این نهاد به تبع پیشوایانش، سابقه برخوردهای دیگری هم با اعضای صادق (و به اصطلاح خود خائنش را) دارد؛ چنانکه در ادامه به چند مورد آن اشاره خواهیم کرد.

گذشته از فحاشی های پیشوایان بهائیت نسبت به دشمنانشان (۲)، پیروان معترض و پرده بردار از حقایق بهائیت نیز از توهین های سران بهائیت بی نصیب نمانده اند. از این رو شوقی افندی ولی امر بهائیت از برخی یاران و نزدیکان پیامبرنمای بهائیت (که به زعم او معترض بودند و سر تسلیم در برابر اشتباهات عبدالبهاء پایین نیاوردند)، با لقب «رُوبَهان نقض و ثعالب نکث (روباه های عهدشکن)»(۳) «غیوم کثیفه متراکمه (کِثافات پوشیده انباشته شده)»،(۴) «اجساد میّته»،(۵) و «خُفاشان و عصبه (خویشاوندان) غرور»(۶) یاد کرده است.

عناوینی نظیر: «شعاع بی نور» به میرزا شعاع الله؛ یا «خیرالله بی خیر» به ابراهیم خیرالله (نخستین مبلّغ بهائی در آمریکا)(۷) یا «ابراهیم زنیم (حرامزاده)، آن عنصر مغرور لئیم (فرومایه)»(۸) یا جمال بروجردی که زمانی از سوی پیامبرنمای بهائی اسم الله جمال، لقب گرفته بود، به «پیر کفتار و جمال تبهکار»(۹) یا عبدالحسین آیتی با لقب «طیر قبیح آواره سفیه (پرنده زشت آواره نادان)»؛(۱۰) توهین به آقاجان کاشی (کاتب به اصطلاح وحی بهاء) و… نیز از سوی پیشوای بهائیت، نصیب مبلّغین سرشناس، معترض و عاملین رسوایی بهائیت شده است!

البته کار به توهین و فحاشی هم ختم نشده و فرقه بهائی با جذامی، خبیث، مسموم، دارای بیماری مسری و…(۱۱) خواندن رویگردانندگان از خود و عاملین رسوایی بهائیت و تشبیه آنان به اعضای سرطانی، (۱۲) دستور به بریدن، تحریم، بایکوت همه جانبه آنان حتی از سوی خانواده هایشان داده است.

آری؛ فرقه ای که داعیه دار صلح و دوستی با جمیع ملت ها و ادیان (حتی با شیطان)(۱۳) است و شعار می دهد: «(دین) باید سبب اُلفت و محبّت باشد و اگر سبب عداوت و بغض باشد، لزومیّتی ندارد»،(۱۴) هر آنکس که سبب رسوایی اش گردد را با این روش، می رهاند!

پی‌نوشت:

(۱). به نقل از رسانه های تشکیلات بهائیت، حاشیه سازی پیرامون دستگیری حنان هاشمی.
(۲). جهت مطالعه بیشتر بنگرید به مقاله: الگوی خوش‌زبانی و ادب بهائیان
(۳). شوقی افندی، توقیعات مبارکه (لوح قرن احبّاء شرق نوروز ۱۰۱ بدیع)، مؤسسه ملّی مطبوعات امری، ۱۲۳ بدیع، ص ۱۰۵.
(۴). همان، ص ۱۰۸.
(۵). همان، صص ۱۰۹-۱۰۸.

(۶). همان، صص ۱۱۶-۱۳۲-۱۳۶-۱۳۷-۱۴۲-۱۹۱-۱۹۲.
(۷). محمد زرقانی، بدایع الآثار، نسخه الکترونیکی، ج ۱، ص ۳۲۲-۳۲۱.
(۸). شوقی افندی، قرن بدیع، ترجمه: نصرالله مودت، نوروز ۱۰۱، ج ۳، ص ۳۵۳.
(۹). شوقی افندی، توقیعات مبارکه (لوح قرن احبّاء شرق نوروز ۱۰۱ بدیع)، مؤسسه ملّی مطبوعات امری، ۱۲۳ بدیع، ص ۱۸۹.
(۱۰). ر.ک: عبدالحمید اشراق خاوری، رحیق مختوم (قاموس مبارک قرن)، لجنه ملّی نشر آثار امری، ۱۰۳ بدیع، ج ۲، ص ۷۳۰-۷۲۲.

(۱۱). ر.ک: هلن هورنبی، انوار هدایت، نسخه الکترونیکی، ص ۲۳۰، شماره: ۶۰۳.
(۱۲). همان، ص ۲۳۰، شماره: ۶۰۴.
(۱۳). عبدالبهاء: «نزاع و جدال، سبب حرمان است، حتی با شیطان. لهذا در این عصر نورانی به موجب تعالیم الهی، حتی با شیطان، نزاع و جدال جائز نه»: عباس افندی، مکاتیب، بی جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، ۱۲۱ بدیع، ج ۴، ص ۱۵۰.
(۱۴). عباس افندی، منتخباتی از مکاتیب عبدالبهاء، نسخه الکترونیکی، ج ۱، ص ۲۴۱-۲۴۰.